เพิ่งสอบวิชาของปี 3 ครบทุกวิชา ณ วันที่ 29 มกราคม 2010 ความจริงยังเหลือ compre อีก 2 ครั้งคือของคณะกะของรวม...แต่ถือว่าไม่นับละกัน
(สอบรอบนี้ยากกกกกมากกกก แต่ขอละไว้ไม่บ่นเพราะทำอะไร ณ จุดๆนี้ไม่ได้แล้ว)
พอนึกถึงเรื่องนี้ก็ทำให้คิดถึงเพลง The best year of our lives
แม้ว่าปีนี้อาจจะไม่ใช่ปีที่ดีที่สุดตามชื่อเพลง แต่ก็ชวนให้คิดถึงคนมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ทั้งเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า คนที่รัก คนที่เกลียด คนที่เพิ่งรู้จัก คนที่รู้จักกันมากขึ้น คนที่ไม่ไม่คิดว่าจะเกลียด และคนที่ไม่คิดว่าจะชอบ...หลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายเลย จริงๆนะ
งั้นขอ dedicated บทความนี้ให้แก่ทุกคนที่เรารู้จักมาตลอดแล้วกัน แต่ขอเขียนเพิ่มแติมสำหรับหลายๆคนตรงนี้นะ แม้จะไม่ได้เข้ามาอ่านกัน แต่ก็ตามจปส.ของบล๊อกคือการเก็บความทรงจำของเรา เผื่ออีก 3 ปีข้างหน้ากลับมาอ่านจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง^^
Remnant : พบกับพวกบ้าๆบอๆ 4 ตัวนี้เมื่อตอนปี 1 แต่มาอยู่ด้วยกันแบบจริงๆจังๆก็ตอนเทอม 2 มาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ส่วนชื่อ remnant นี่ ได้มายังไงก็ยังงงๆกันเองอยู่ เหมือนจะเป็นชื่อที่พูดขึ้นมาลอยๆตอนเรียนปี 2 แล้วก็ใช้มาเรื่อยๆจนเป็นชื่อกลุ่มไปในที่สุด ดีใจนะที่กลุ่มพวกเราแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย ถ้ามีก็แค่งอนกันนานๆที อยู่กันดีมีความสุขจนมีน้องขอนไม้-กระเป๋าเก็บตังก์กลุ่มที่มีหมีพูดาวน์ซินโดรมกะแมวยาโยอิห้อยอยู่-แม้ว่าปีหน้าจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่คงไม่เจอหน้ากันบ่อยๆแล้วสินะ คิดไปก็แอบเหงาเหมือนกันนะเออ
14 คนนั้นน่ะ : เหมือนหลายเป็นการผนึกกลุ่ม 3 กลุ่มเข้าด้วยกัน แม้ว่าจะไม่ได้ออกเที่ยวด้วยกันบ่อยๆหรือไปทำอะไรอย่างอื่นนอกจากนั่งเรียนด้วยกัน แต่ชีวิตในห้องเรียนก็มีสีสันขึ้นมากเพราะเราทุกคนอยู่ด้วยกันและส่งเสียงเชียร์&ปรบมือเวลาใครซักคนได้ออกไปรายงานให้เพื่อนได้ขายหน้าเล่นๆ ยังไงก็ขอบคุณทุกเวลาที่ใช้มาด้วยกันนะ หวังว่าธรรมเนียมการจับฉลากคริสมาสต์ยังจะมีอยู่ทุกปีเหมือนเดิม
เพื่อนโต๊ะแล๊บ : โต๊ะอื่นจะว่ายังไงเราไม่รู้นะ แต่โต๊ะเราคือความลงตัวที่หาไม่ได้ที่ไหนแล้วล่ะ ไม่มากไป ไม่น้อยไป อยู่กันอย่างงี้กำลังพอดีเลย แถมมีเรื่องเล่าสารพันทุกครั้งที่ทำแล็บ ปีหน้าคงไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วสิ...แล้วอย่างงี้จะไป update ข่าวจากใครล่ะทีนี้
บิว the labmate : เธอทำให้เราอยากขอบคุณป้าต่ายเป็นล้านๆครั้งที่มาแทรกอยู่ข้างหน้าแล้วทำให้เราได้เป็นคู่แล็บกะเธอ แม้นานครั้งเวลาทำงานกลุ่มเราจะโดนเด้งไปเด้งมา ไปแปะที่โน่นบ้างที่นี่บ้างก็เหอะ แต่เอาจริงๆ ทำงานทีไรอยากทำงานกะบิว..ไม่ใช่เพราะบิวทำงานเก่งนะ( อันนี้เหตุผลหนึ่ง 555 )แต่เพราะทำงานกะบิวแล้วสบายใจมากกว่า เธอเป็นคนที่ 2 ในชีวิต ที่เรายอมยื่นแขนให้เจาะเลือดเลยนะ (คนที่เจาะตอนตรวจร่างกายเข้าหมอคือคนแรก อย่าไปอิจฉาเค้านะ คนนั้นเค้าข่มขู่เรา เราถึงยอมยื่นเเขนไปให้น่ะ) รู้อย่างงี้ก็จงภูมิใจไว้นะ
อิมิ้งค์ : ถ้าให้ไล่ประวัติศาสตร์การรู้จักกันนี่คงไม่หมด เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล 1 เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึง ม.6 มาแยกห้องกันอยู่ก็ตอนอยู่เตรียมฯ แต่เวลาเรียนพิเศษก็ยังไปด้วยกันอยู่เรื่อยๆ คิดไม่ออกว่าจะโทรหาใครดีก็โทรหามัน เหมือนอิมิ้งค์กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปโดนปริยาย แม้ช่วง 3 ปีที่ผ่านมาจะแยกกลุ่มกันอยู่และไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกห่างกันเท่าไหร่...เหมือนกับการเป็นเพื่อนกันมาจนอิ่มตัว ไม่ต้องคุยกันทุกวัน กินข้าวหรือนั่งเรียนด้วยกัน แต่ก็รู้ได้ว่าชีวิตของอีกคนเป็นยังไง รู้ได้ด้วยสีหน้า ท่าทาง จนไม่ต้องพูดอะไรออกมา ไม่อยากเชื่อว่าปีหน้าอิมิ้งค์ก็จะหนีหายออกไปที่อื่น ไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยๆแล้ว...เห็นแกร้องไห้วันนั้น ทำเอาอึ้งไปเลยเหมือนกันนะ แต่..ไม่เป็นไร อย่าน้อยใจไป ตลอด 17 ปีนี้ ครั้งนี้แหละ ชั้นจะยอมเสียน้ำตาให้แก >.<
สำหรับอีกหลายคนที่ไม่ได้กล่าวถึง ไม่ใช่ว่าไม่นึกถึงนะ เรานึกถึงทุกคนอยู่เสมอ และหวังว่าทุกคนจะคิดเช่นเดียวกันกะเรา
เพลงที่เกริ่นนำเอาไว้ข้างบน เท่าที่หาได้ดีสุดคงเป็นVID นี้แหละเนอะ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น